Het einde van een stressvolle periode, de gemoedstoestand die zich weer op orde heeft gesteld en het hoofd dat vrij is gemaakt en opnieuw concentratie voor niet-schoolse doeleinden toelaat. Om die redenen mag de pokersoftware op mijn computer na enige tijd van inactiviteit opnieuw zijn taak beginnen te vervullen. Na enkele minuten van updaten, kon de missie beginnen: degelijk gaan pokeren en zodoende ook meer bijleren om zo de teloorgang van de bankroll te compenseren en opnieuw een inkomende geldstroom genereren. Des te groter deze stroming, des te beter, zolang met deze geldstroom een vloed van kennis over het spel samen binnenvloeit. In welke mate de kennis binnen stroomt, zal voor een groot deel van mij afhangen. In elk geval: elke druppel telt.
Aan het einde van 2008 kwam het bedrag dat op mijn PKR account staat in een neerwaartse spiraal terecht. In november daalde mijn online kapitaal ruwweg van 130 naar 100 dollar, in december ging daar nog is bijna 50 dollar af. Enig contrast met Pokerstars, waar er, met van 40 naar 50 dollar, een lichte stijging merkbaar was. Op zich zou het geen ramp zijn, moest ik alles verliezen. Ik ben namelijk begonnen met niets en heb door middel van freerolls mijn huidige bankroll opgebouwd. Geen ramp, wel enorm spijtig. Poker is enorm leuk, behalve voor degene die verliezen. Er is weinig pret te beleven met het verliezen van al het geld waar je de laatste 2 jaar voor hebt gespeeld, maar dat is een ander verhaal. Het gaat er nu om hoe ik dat geld de laatste maanden ben verloren, wat ik ervan heb geleerd en hoe ik het in de toekomst ga aanpakken.
Het verlies dat ik geleden heb, is voornamelijk te wijten aan pech. Riverkaarten die opeens het tij keren en het duel in het voordeel van mijn tegenstanders beslechten, turnkaarten die duidelijk maken dat er geen kans meer bestaat dat de pot mijn kant zal uitgaan. Dit allemaal volgend op enkele all in pushes van mijzelf. Gecalled door tegenstanders die, blijkend na het openleggen van de kaarten, enige achterstand hebben op mijn kaarten. Mijn voorsprong hield het echter zelden, wat resulteerde in het verliezen van enkele tientallen dollars. Mijn spel was te verdedigen. Ik wist telkens dat ik de beste hand vast had en hoopte dat mijn tegenstanders callden. Dat op het board nog de kaarten zouden verschijnen die zij nodig hadden, kon ik niet incalculeren.
Zo zat ik een keer aan een 5/10c tafel en kreeg ik AA. Ik raisde 3x de blind en kreeg enkel de speler op de button mee. Op de flop kwam een geruststellende 3Q7. Ik bette de helft van wat reeds in de pot zat en werd gecounterd met een raise naar 1,50 dollar. Impulsief als ik was, reraisde ik en pushte ik all in. Mijn tegenstander besloot na kort beraad mee te gaan. Ik toonde mijn AA, mijn tegenstander bleek 74 te hebben. Op de turn kwam een niets betekenende J. Op de river kwam de onvermijdelijke 7. Mijn winstkansen op de turn bedroegen een overweldigende 95%, na de river een bedroevende 0%. Ik had weinig verkeerd gedaan, maar toch. Ik heb nog te veel de neiging, wanneer ik voel dat ik de beste hand heb, al mijn chips in te zetten. Vaak schrikt dit af en zijn folds van mijn tafelgenoten niet veraf.
Kalmte is iets waar ik in de toekomst meer respect voor moet hebben tijdens het pokeren. Geduld. Nadenken. Dingen meer overwegen. Meer analyseren ook. Ik wil echt beter word in pokeren. Het is een van de dingen dat ik het liefste doe. Live nog meer dan op computer, hoewel op computer sneller gaat en je meer handen per uur kan spelen. Desondanks prefereer ik de beleving van het bij elkaar zitten rond de tafel en de fouten die er af en toe worden gemaakt, die het spel zo charmeren. Maar zoals ik al zei: geduld. Je wordt niet in 1 keer veel beter. Elke dag een beetje beter. Elke dag een beetje bijleren.
zaterdag 31 januari 2009
woensdag 21 januari 2009
School
Anderhalve week zijn ze op gang, de examens, nog anderhalve week te gaan, althans voor mij. Anderen hebben er een week meer opzitten of moeten nog een paar dagen extra studeren. Voor mij was het de eerst keer met blokperiode, oftewel een schooljaar met semesters. Vorig jaar zat ik op een school dat werkte met trimesters. Geen blokperiode, geen feestdagen met de neus tussen de boeken. Minder leerstof zal je mij niet horen zeggen, gemakkelijker zeker ook niet. Al dient wel gezegd te worden dat de manier van studeren van beide richtingen beduidend anders is.
Toegepaste Informatica studeerde ik vorig jaar, aan de XIOS Hogeschool in Diepenbeek, Limburg. Elke week zaten we ruim 17 uur achter de computer, enkel al op school. Wanneer je dan rekent dat Diepenbeek weinig ontspanningsmogelijkheden heeft en de dichtstbijzijnde recreatiemogelijkheid zich zodoende op ruim 5 kilometer van je kot bevindt, besef je snel dat er weinig variatie zit in je doen en laten tijdens de week. Films zien , computerspelletjes spelen en voor de rest ganse avonden doorbrengen op msn. Uiteraard kan je stellen dat je les leren of overzien ook een optie hier is, wat ik bij aanvang van het schooljaar ook deed, maar net door de geringe verandering in activiteiten, kon ik me naarmate de tijd vorderde alsmaar moeilijk opladen op me achter mijn pc te zetten met een schoolboek in mijn hand. Daarvoor betaal je dan natuurlijk later de tol.
Op 10 december 2007 waren ze daar, de examens. Die zaterdag was mijn zus haar verjaardag, waar ik tot half 6 ‘s morgens bleef. Om 11u stond ik op met een kater in het huis van mijn toenmalige schoonbroer. Het studeren vergde enige moeite, maar voor het examen van die maandag was ik wel geslaagd. Die examenperiode had ik slechts 1 onvoldoende. Er was in de trimester na Nieuwjaar echter geen verbetering qua leerhouding, waardoor de punten van het rapport na Pasen beduidend lager lagen. Toen besloot ik te stoppen. Hoewel de richting nog wel had gekund(elders), was het kotleven (in Diepenbeek) niets voor mij.
Als ik niet op kot had gezeten, was ik, denk ik, wel geslaagd. Dit zijn echter nutteloze speculaties. Mijn inspanningen tijdens het jaar waren niet talrijk en zwaar genoeg om de examenperiode te overleven zonder blokperiode. Tijdens de eerste examenreeks was de schade nog (ontzettend) beperkt, het tweede was een fiasco. Ik heb semesters nodig om te kunnen slagen. Velen kunnen me tegenspreken en het geldt allicht ook niet voor elke richting, maar bij een semestersysteem kan je(ik) slagen zonder je(me) als te veel in te spannen. Momenteel hebben wij tussen alle examens minstens twee dagen, dit waren er vorig jaar maximum twee. Dit keer hebben we aardig wat leerstof, maar vorig jaar ook.
Tijdens de blokperiode in de vakantie heb ik uiteraard wel een deel gedaan, dit ga ik niet ontkennen. Tijdens het jaar waren de inspanningen echter heel wat minder. Op cruisecontrole, zeg maar. Dit was ook voldoende om voor de (weinige) testen die er tijdens het jaar waren te slagen. Nu zijn de inspanningen wel daar. Van thuis uit naar Geel en elke avond/namiddag weer terug. Af en toe binnenspringen in de campus (café) en geregeld een potje poker. Thuis de luxe hebben van meerdere ontspanningsmogelijkheden. Soms ’s avonds ook nog eens op café gaan. Puur genieten.
Misschien juich ik wel te vroeg, gezien ikzelf met 2/5 nog niet in de helft van de examenperiode zit en het, naar mijn mening, moeilijke examen nog in het verschiet. Ik durf wel zeggen dat deze vorm van les volgen mij meer ligt dan de vorm van vorig jaar. Ook de vorm van ondervragen bevalt me veel meer. Tijd zal uitwijzen of ik bij dit standpunt blijf, gezien ontzettend slechte punten hier wel verandering in kunnen brengen. Ik ga daar ook geen voorspellingen over doen. Ik kan wel zeggen dat ik aan de voorgaande examens geen slecht gevoel overhoud. Ik heb het eerder gezegd en zeg het nogmaals. Dit geldt voor de reeds afgelegde examens en de nog komende. Een 10 is genoeg.
Toegepaste Informatica studeerde ik vorig jaar, aan de XIOS Hogeschool in Diepenbeek, Limburg. Elke week zaten we ruim 17 uur achter de computer, enkel al op school. Wanneer je dan rekent dat Diepenbeek weinig ontspanningsmogelijkheden heeft en de dichtstbijzijnde recreatiemogelijkheid zich zodoende op ruim 5 kilometer van je kot bevindt, besef je snel dat er weinig variatie zit in je doen en laten tijdens de week. Films zien , computerspelletjes spelen en voor de rest ganse avonden doorbrengen op msn. Uiteraard kan je stellen dat je les leren of overzien ook een optie hier is, wat ik bij aanvang van het schooljaar ook deed, maar net door de geringe verandering in activiteiten, kon ik me naarmate de tijd vorderde alsmaar moeilijk opladen op me achter mijn pc te zetten met een schoolboek in mijn hand. Daarvoor betaal je dan natuurlijk later de tol.
Op 10 december 2007 waren ze daar, de examens. Die zaterdag was mijn zus haar verjaardag, waar ik tot half 6 ‘s morgens bleef. Om 11u stond ik op met een kater in het huis van mijn toenmalige schoonbroer. Het studeren vergde enige moeite, maar voor het examen van die maandag was ik wel geslaagd. Die examenperiode had ik slechts 1 onvoldoende. Er was in de trimester na Nieuwjaar echter geen verbetering qua leerhouding, waardoor de punten van het rapport na Pasen beduidend lager lagen. Toen besloot ik te stoppen. Hoewel de richting nog wel had gekund(elders), was het kotleven (in Diepenbeek) niets voor mij.
Als ik niet op kot had gezeten, was ik, denk ik, wel geslaagd. Dit zijn echter nutteloze speculaties. Mijn inspanningen tijdens het jaar waren niet talrijk en zwaar genoeg om de examenperiode te overleven zonder blokperiode. Tijdens de eerste examenreeks was de schade nog (ontzettend) beperkt, het tweede was een fiasco. Ik heb semesters nodig om te kunnen slagen. Velen kunnen me tegenspreken en het geldt allicht ook niet voor elke richting, maar bij een semestersysteem kan je(ik) slagen zonder je(me) als te veel in te spannen. Momenteel hebben wij tussen alle examens minstens twee dagen, dit waren er vorig jaar maximum twee. Dit keer hebben we aardig wat leerstof, maar vorig jaar ook.
Tijdens de blokperiode in de vakantie heb ik uiteraard wel een deel gedaan, dit ga ik niet ontkennen. Tijdens het jaar waren de inspanningen echter heel wat minder. Op cruisecontrole, zeg maar. Dit was ook voldoende om voor de (weinige) testen die er tijdens het jaar waren te slagen. Nu zijn de inspanningen wel daar. Van thuis uit naar Geel en elke avond/namiddag weer terug. Af en toe binnenspringen in de campus (café) en geregeld een potje poker. Thuis de luxe hebben van meerdere ontspanningsmogelijkheden. Soms ’s avonds ook nog eens op café gaan. Puur genieten.
Misschien juich ik wel te vroeg, gezien ikzelf met 2/5 nog niet in de helft van de examenperiode zit en het, naar mijn mening, moeilijke examen nog in het verschiet. Ik durf wel zeggen dat deze vorm van les volgen mij meer ligt dan de vorm van vorig jaar. Ook de vorm van ondervragen bevalt me veel meer. Tijd zal uitwijzen of ik bij dit standpunt blijf, gezien ontzettend slechte punten hier wel verandering in kunnen brengen. Ik ga daar ook geen voorspellingen over doen. Ik kan wel zeggen dat ik aan de voorgaande examens geen slecht gevoel overhoud. Ik heb het eerder gezegd en zeg het nogmaals. Dit geldt voor de reeds afgelegde examens en de nog komende. Een 10 is genoeg.
vrijdag 16 januari 2009
De Slimste Mens ter Wereld
Hoewel ik lang niet naar elke uitzending kijk, is De Slimste Mens ter Wereld toch één van mijn favoriete programma’s. Niet enkel omdat ik graag thuis quiz, de Slimste Mens is immers ook een programma boordevol humor. Humor die van elke kant kan komen, zowel de deelnemers als de quizmaster en de jury doen hun duit in het zakje. Hoewel voor mij persoonlijk dit seizoen de meeste pieken heeft, qua humor, vind ik de gemiddelde entertainwaarde lager liggen dan voorgaande jaargangen.
Beginnende bij de quizmaster, Erik van Looy, wiens moppen doorgaans ontzettend flauw zijn. Zo flauw dat er zowaar alsnog een lach op mijn gelaat verschijnt. Ook de rijmpjes die hij iedere keer maakt tijdens de intro en tussen de verschillende rondes zijn meestal niet van hoge kwaliteit, hoewel er af en toe toch een interessante combinatie of woordspeling tussen zit. Desondanks vind ik hem alsnog een goede quizmaster. Af en toe komt hij uit de hoek met een leuke mop en zijn gepatenteerde lach werkt hoogst aanstekelijk. Bovendien komt hij tijdens het presenteren met momenten een beetje knullig over, wat mij wel kan bekoren en bovendien, denk ik, de deelnemers wat meer op hun gemak stelt.
Met Rik Torfs in de jury is er alleszins al vooruitgang geboekt op Marc Reynebeau, die praktisch niets anders deed dan de deelnemers op grove wijze met de grond gelijk maken. Rik heeft ook de gewoonte om de deelnemers te beledigen, echter doet hij dit met een zeker elegantie. Hier dien ik echter wel bij te zeggen dat ik hem in de voorgaande seizoenen sterker vond dan in het huidige. De mooie redevoeringen, heeft hij nog wel, echter ook minder humoristisch en sporadisch lukt hem wel nog eens een scherpe repliek, een sterke opmerking of een schitterende oneliner, maar over het algemeen moet ik tot mijn grote spijt vaststellen dat ik alsmaar meer moeite moet doen om te lachen, dit terwijl ik toch een fan ben van Rik.
Als laatste groep zijn daar de deelnemers, waar ik gemengde gevoelens bij heb. Langs de ene kant hebben er dit seizoen al vele kleurrijke figuren de revue gepasseerd, langs de andere kant vrees ik dat men het spel te goed begint te kennen om zijn oorspronkelijke spanning te behouden. Uiteraard is er nu ook nog een behoorlijke laag suspense, maar vooral in de finale wordt er te tactisch gespeeld. Duidelijke voorbeeld hiervan is de finale tussen Philippe Geubbels en Bart Cannaerts, waarbij deze laatste nog ruim een minuut had en Philippe op minder dan een halve minuut stond. Bart liet zich schaamteloos zakken onder Philippe om zo bij de volgende vraag eerst te mogen antwoorden. Had Bart zich niet laten zakken, moest Philippe bij de volgende vraag vier juiste antwoorden geven om Bart uit te schakelen. Ik beweer niet dat hij het niet kon, maar de kans was klein. Voor Bart bleek twee antwoorden geven geen probleem en zo werd Philippe, naar mijn mening een van de meest interessante deelnemers dit seizoen, uitgeschakeld. Hij deed slechts één aflevering mee, maar bracht de ganse tijd iedereen aan het lachen. Een voorbeeld voor elke deelnemer, behalve in prestaties. Qua prestaties is dat misschien dan wel Bart De Wever, die naar mijn mening ook te vroeg het strijdtoneel moest verlaten. Maar liefst tien afleveringen hield hij vol, echter nog te weinig, vind ik. De droogheid, stoïcijnse kalmte en vlijmscherpe uitspraken richting Rik Torfs waren heerlijk. Ik kijk reeds uit naar de finaleweek.
Hoewel de drie partijen in De Slimste Mens ter Wereld elk veranderingen hebben doorgemaakt, acht ik het nog altijd de moeite om tijdens een weekavond af te stemmen op één. Uiteraard wel afhangend van de kandidaten. Momenteel zit er niemand waar ik mijn morele steun aan verleen, echter zal ik wel regelmatig in de woonkamer, voor de televisie opduiken, hopend om een geinige uitspraak van eender wie op te vangen. Die hoop is vaak tevergeefs, maar wie niet waagt, niet wint.
Beginnende bij de quizmaster, Erik van Looy, wiens moppen doorgaans ontzettend flauw zijn. Zo flauw dat er zowaar alsnog een lach op mijn gelaat verschijnt. Ook de rijmpjes die hij iedere keer maakt tijdens de intro en tussen de verschillende rondes zijn meestal niet van hoge kwaliteit, hoewel er af en toe toch een interessante combinatie of woordspeling tussen zit. Desondanks vind ik hem alsnog een goede quizmaster. Af en toe komt hij uit de hoek met een leuke mop en zijn gepatenteerde lach werkt hoogst aanstekelijk. Bovendien komt hij tijdens het presenteren met momenten een beetje knullig over, wat mij wel kan bekoren en bovendien, denk ik, de deelnemers wat meer op hun gemak stelt.
Met Rik Torfs in de jury is er alleszins al vooruitgang geboekt op Marc Reynebeau, die praktisch niets anders deed dan de deelnemers op grove wijze met de grond gelijk maken. Rik heeft ook de gewoonte om de deelnemers te beledigen, echter doet hij dit met een zeker elegantie. Hier dien ik echter wel bij te zeggen dat ik hem in de voorgaande seizoenen sterker vond dan in het huidige. De mooie redevoeringen, heeft hij nog wel, echter ook minder humoristisch en sporadisch lukt hem wel nog eens een scherpe repliek, een sterke opmerking of een schitterende oneliner, maar over het algemeen moet ik tot mijn grote spijt vaststellen dat ik alsmaar meer moeite moet doen om te lachen, dit terwijl ik toch een fan ben van Rik.
Als laatste groep zijn daar de deelnemers, waar ik gemengde gevoelens bij heb. Langs de ene kant hebben er dit seizoen al vele kleurrijke figuren de revue gepasseerd, langs de andere kant vrees ik dat men het spel te goed begint te kennen om zijn oorspronkelijke spanning te behouden. Uiteraard is er nu ook nog een behoorlijke laag suspense, maar vooral in de finale wordt er te tactisch gespeeld. Duidelijke voorbeeld hiervan is de finale tussen Philippe Geubbels en Bart Cannaerts, waarbij deze laatste nog ruim een minuut had en Philippe op minder dan een halve minuut stond. Bart liet zich schaamteloos zakken onder Philippe om zo bij de volgende vraag eerst te mogen antwoorden. Had Bart zich niet laten zakken, moest Philippe bij de volgende vraag vier juiste antwoorden geven om Bart uit te schakelen. Ik beweer niet dat hij het niet kon, maar de kans was klein. Voor Bart bleek twee antwoorden geven geen probleem en zo werd Philippe, naar mijn mening een van de meest interessante deelnemers dit seizoen, uitgeschakeld. Hij deed slechts één aflevering mee, maar bracht de ganse tijd iedereen aan het lachen. Een voorbeeld voor elke deelnemer, behalve in prestaties. Qua prestaties is dat misschien dan wel Bart De Wever, die naar mijn mening ook te vroeg het strijdtoneel moest verlaten. Maar liefst tien afleveringen hield hij vol, echter nog te weinig, vind ik. De droogheid, stoïcijnse kalmte en vlijmscherpe uitspraken richting Rik Torfs waren heerlijk. Ik kijk reeds uit naar de finaleweek.
Hoewel de drie partijen in De Slimste Mens ter Wereld elk veranderingen hebben doorgemaakt, acht ik het nog altijd de moeite om tijdens een weekavond af te stemmen op één. Uiteraard wel afhangend van de kandidaten. Momenteel zit er niemand waar ik mijn morele steun aan verleen, echter zal ik wel regelmatig in de woonkamer, voor de televisie opduiken, hopend om een geinige uitspraak van eender wie op te vangen. Die hoop is vaak tevergeefs, maar wie niet waagt, niet wint.
donderdag 15 januari 2009
-
Na lang beraad heb ik mezelf uiteindelijk over de streep getrokken. Ik heb mijn eigen blog aangemaakt. Het idee zwierf reeds enige tijd rond in mijn hoofd, echter wogen de laatste loodjes iedere keer te zwaar om het ook effectief door te trekken. Hoewel ik nog steeds twijfel of dit wel een project met lange levensduur zal zijn, vond ik het een poging waard. Wie niet waagt, niet wint.
Mijn doelstelling is voornamelijk om mijn schrijfstijl en – kwaliteit te verbeteren. Sedert al mijn kindertijd, had ik een ‘boon’ voor het schrijven. Geen pagina’s vol, eerder ietwat kortere teksten. Teksten die elk verschillende onderwerpen zullen bespreken. Deze kunnen gaan over nieuwsfeiten waar ik enkele bedenkingen bij heb, muziek, over mijn hedendaagse grootste hobby: poker, over gebeurtenissen en ‘evenementen’ in mijn directe omgeving, zoals daar momenteel de examens zijn, eventueel kunnen zij zelfs over voetbal gaan.
Ik beweer helemaal niet dat mijn blogberichten informatief zullen zijn, interessant, grappig of eender welke andere eigenschap die mensen aanzet tot het lezen van de geschreven tekst. Ik doe het dan ook helemaal niet voor de lezers. Deze blog is puur en met voorbedachten rade egoïstisch aangemaakt. Ik wens de lezers ervan dan ook helemaal geen leesplezier toe, mezelf echter wel veel succes en doorzettingsvermogen om dit zo lang mogelijk vol te houden.
Mijn doelstelling is voornamelijk om mijn schrijfstijl en – kwaliteit te verbeteren. Sedert al mijn kindertijd, had ik een ‘boon’ voor het schrijven. Geen pagina’s vol, eerder ietwat kortere teksten. Teksten die elk verschillende onderwerpen zullen bespreken. Deze kunnen gaan over nieuwsfeiten waar ik enkele bedenkingen bij heb, muziek, over mijn hedendaagse grootste hobby: poker, over gebeurtenissen en ‘evenementen’ in mijn directe omgeving, zoals daar momenteel de examens zijn, eventueel kunnen zij zelfs over voetbal gaan.
Ik beweer helemaal niet dat mijn blogberichten informatief zullen zijn, interessant, grappig of eender welke andere eigenschap die mensen aanzet tot het lezen van de geschreven tekst. Ik doe het dan ook helemaal niet voor de lezers. Deze blog is puur en met voorbedachten rade egoïstisch aangemaakt. Ik wens de lezers ervan dan ook helemaal geen leesplezier toe, mezelf echter wel veel succes en doorzettingsvermogen om dit zo lang mogelijk vol te houden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
